Skopiuj link
Z pytaniem do organu podatkowego zwróciła się Spółka, która dokonuje wewnątrzwspólnotowych nabyć towarów (WNT). Zdarza się, że podatnicy spoza Polski nie posługują się dla takich transakcji NIP UE. Spółka traktowała takie transakcje jako WNT. W przypadku, gdy Spółka nie znała NIP UE sprzedawcy (nie posłużył się on nim przy dokonaniu transakcji) nie wpisuje takiej transakcji w informacji podsumowującej VAT UE, natomiast uwzględnia ją w VAT-7 jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów. Równocześnie do każdej deklaracji VAT UE dołącza krótkie wyjaśnienie z czego wynikają rozbieżności w kwotach wykazanych w deklaracjach VAT-7 i VAT UE, tzn. że kontrahent unijny, z którym dokonała transakcji nie posłużył się NIP UE, wobec czego powstały rozbieżności w kwotach wykazanych w deklaracjach VAT-7 i VAT UE.
Spółka zadała następujące pytania:
1. jak powinna traktować transakcje z kontrahentem unijnym, który posiada NIP UE, ale odmawia wystawienia faktury zawierającej NIP UE sprzedawcy/nabywcy oraz stawkę 0% VAT,
2. jak powinna traktować transakcje z kontrahentem unijnym, który nie jest zarejestrowany na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych lub nie jest w stanie zweryfikować czy posiada NIP-UE,
3. czy wyżej opisane transakcje powinna traktować jako WNT i wykazywać je w deklaracji VAT-7, natomiast ze względu na fakt, że kontrahent unijny nie posłużył się NIP UE przy dokonywaniu transakcji, nie powinna wykazywać tych transakcji w deklaracji VAT UE,
4. czy nie posiadając NIP UE kontrahenta może w informacji podsumowującej VAT UE wpisać samą kwotę transakcji bez wpisywania numeru NIP UE kontrahenta,
5. czy powinna sama próbować ustalić NIP UE kontrahenta, jeżeli nie posłużył się on nim przy dokonywaniu transakcji (nie podał go na fakturze, nie wystawił faktury ze stawką 0% VAT,
6. czy mając informację o NIP UE kontrahenta, mimo że nie posłużył się nim przy dokonywaniu transakcji (nie podał go na dokumencie sprzedaży) powinna wykazać taką transakcję w deklaracji VAT UE skoro wie, że dany kontrahent nie wykaże tej transakcji ze swojej strony i powstaną rozbieżności (Spółka wykaże transakcję jako WNT, a kontrahent unijny nie wykaże jej jako WDT).
Zdaniem Spółki:
Ad.1: Transakcje opisane w pytaniu nr 1 powinny być zatem traktowane jako WNT.
Ad. 2: Transakcja powinna być traktowana jako WNT.
Ad. 3: Wykazanie transakcji w deklaracji VAT-7, a nie wykazanie w deklaracji VAT UE jest według Spółki prawidłowe.
Ad. 4: Jeżeli kontrahent unijny nie posłużył się numerem NIP UE przy dokonaniu transakcji/ nie jest on znany Podatniczce – nie może wpisać tej transakcji w deklaracji VAT UE.
Ad. 5: Spółka jako nabywca nie jest zobowiązana do ustalania numeru NIP UE kontrahenta oraz czy kontrahent posiada NIP UE, czy nie.
Ad. 6: Zdaniem Spółki jeżeli kontrahent unijny nie posłużył się przy dokonywaniu transakcji NIP UE, to nie powinna tej transakcji wykazywać w deklaracji VAT UE, ponieważ sprzedawca nie wykaże jej w systemie jako WDT.
Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie uznał stanowisko Spółki za prawidłowe. Organ wskazał, że w świetle przedstawionej we wniosku sytuacji stwierdzić należy, że dla uznania przedstawionych transakcji za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy, oprócz przemieszczenia towarów pomiędzy dwoma państwami członkowskimi, muszą zostać spełnione również określone warunki. Mianowicie nabywca tych towarów musi być podatnikiem, o którym mowa w art. 15, a nabywane towary służyć jego działalności gospodarczej oraz dokonujący dostawy ww. towarów (kontrahent unijny) musi być podatnikiem podatku od wartości dodanej.
Spółka prowadząc działalność gospodarczą jest podatnikiem podatku od towarów i usług, zarejestrowanym dla celów wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów. Z kontekstu sprawy wynika, że nabywane przez Spółkę towary służą wykonywaniu działalności gospodarczej. Tym samym, jest spełniony warunek o którym mowa w art. 9 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy.
Kiedy kontrahent unijny nie wskazuje swojego numeru identyfikacji dla prowadzonych transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów należy wskazać, że brak rejestracji kontrahenta unijnego do celów VAT UE na terytorium państwa wspólnotowego lub też nieujawnienia swojego numeru rejestracji dla transakcji wspólnotowych, nie wpływa na traktowanie opisanej transakcji jako wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, gdyż w art. 9 ust. 2 pkt 2 ustawy nie ma mowy o podatniku zarejestrowanym. Wobec tego należy stwierdzić, że kontrahenci unijni wypełniają kryteria do uznania ich za podatników podatku od wartości dodanej, gdyż albo są zarejestrowani dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, ale nie podają numeru NIP-UE, albo nie są zarejestrowani jako podatnicy od wartości dodanej dla transakcji wspólnotowych, albo Spółka nie jest w stanie tego faktu stwierdzić. Wobec tego takich dostawców należy uznać za podatników rozliczających podatek od wartości dodanej.
Transakcja nabycia towarów od kontrahentów unijnych stanowi dla Spółki wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów na terytorium Polski, o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy. Tym samym podlega opodatkowaniu na terytorium kraju.
Skoro w przedmiotowym przypadku Spółka jest zobowiązana do rozpoznania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, to jest ona również zobowiązana do wykazania tej transakcji w deklaracjach składanych do urzędu skarbowego, zgodnie z zasadami obowiązującymi przy WNT.
Zgodnie z art. 100 ust. 1 pkt 2 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, zarejestrowani jako podatnicy VAT UE, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym zbiorcze informacje o dokonanych wewnątrzwspólnotowych nabyciach towarów, o których mowa w art. 9 ust. 1 lub art. 11 ust. 1, od podatników podatku od wartości dodanej, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej – zwane dalej „informacjami podsumowującymi”.
Zgodnie z art. 100 ust. 8 pkt 3 ustawy, informacja podsumowująca powinna zawierać następujące dane: właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez państwo członkowskie właściwe dla podatnika podatku od wartości dodanej dokonującego dostawy towarów, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej – w przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 2.
Zauważyć należy, że przepis art. 100 ust. 1 pkt 2 ustawy wyraźnie wskazuje, że w informacji podsumowującej wykazuje się wewnątrzwspólnotowe nabycia towarów od podatników podatku od wartości dodanej zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej.
Skoro zatem, dostawca unijny nie podaje ważnego i właściwego numeru VAT-UE i Spółka nie jest w stanie uzyskać takiego numeru we własnym zakresie (z umowy, faktury, korespondencji handlowej) lub też dostawca nie jest zarejestrowany do celów VAT UE na terenie Unii, to takiej transakcji nie wykazuje się w składanej do urzędu skarbowego informacji podsumowującej o dokonanych wewnątrzwspólnotowych transakcjach VAT-UE.
Tym samym, w przedstawionych okolicznościach Spółka będzie zobowiązana rozpoznać transakcję nabycia, od kontrahenta unijnego, jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów – zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy. Ponadto będzie zobowiązana do wykazania nabycia towarów od kontrahenta unijnego w deklaracji VAT-7 w poz. 23 i 24. Z kolei transakcji tej nie wykazuje w informacji podsumowującej VAT UE, o której mowa w art. 100 ust. 1 pkt 2 ustawy.
oprac.: Wojciech Zajączkowski