Skopiuj link
Z pytaniem do organu podatkowego zwróciła się Spółka, która nabywa towary od dostawców unijnych, dokonując wewnątrzwspólnotowych nabyć. Kilku dostawców unijnych sprzedających Spółce towary proponuje rozliczenie płatności za dostawę we wcześniejszym terminie, z możliwością skorzystania ze skonta. Powyższą informację dostawca umieszcza na fakturze. Spółka podjęła decyzję, że będzie regulowała wcześniej swoje płatności wobec kontrahentów w zamian za udzielane skonto. Płatności spółki za zakupione towary ze skontem przypadają w miesiącu wystawienia faktury i otrzymania towaru (tj. powstania obowiązku podatkowego) oraz w miesiącu następnym. Udzielanie skonta przez unijnego dostawcę nie jest dokumentowane dodatkowym dokumentem.
Spółka zadała pytanie, czy potrącone przy zapłacie przez Spółkę skonto zmniejsza podstawę opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów i wpływa na wykazanie w fakturze wewnętrznej wartości pomniejszonej o skonto w miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy w tym zakresie, jeśli Spółka dokonała płatności za towar przed terminem złożenia deklaracji podatkowej VAT-7 za ten okres.
Zdaniem Spółki, jeśli zapłata nastąpiła do dnia złożenia deklaracji podatkowej VAT-7 za dany okres rozliczeniowy podatku VAT i spełnione zostały warunki uprawniające do zastosowania skonta, tzn. nastąpiła zapłata w wyznaczonym lub umówionym terminie z dostawcą, to należy zmniejszyć podstawę opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów o kwotę należnego skonta w miesiącu powstania obowiązku podatkowego.
Natomiast w sytuacji, gdy uprawnienie do zastosowania skonta nastąpi po złożeniu deklaracji za okres, w którym powstał obowiązek podatkowy wynikający z wewnątrzwspólnotowego nabycia, to należy wystawić korektę faktury wewnętrznej i ująć w deklaracji w miesiącu wystawienia korekty i dokonania zapłaty.
Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie uznał stanowisko Spółki za prawidłowe. Zgodnie z art. 31 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów jest kwota, jaką nabywający jest obowiązany zapłacić. Natomiast w myśl art. 31 ust. 3 ustawy, przy ustalaniu podstawy opodatkowania, o której mowa w ust. 1, przepis art. 29 ust. 4 stosuje się odpowiednio.
Powołany przepis art. 29 ust. 4 ustawy stanowi, iż podstawę opodatkowania zmniejsza się o kwoty udokumentowanych, prawnie dopuszczalnych i obowiązkowych rabatów (bonifikat, opustów, uznanych reklamacji i skont) i o wartość zwróconych towarów, zwróconych kwot nienależnych w rozumieniu przepisów o cenach oraz zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4b.
Powyższe wskazuje, że dla określenia podstawy opodatkowania wyróżnia się dwa rodzaje rabatów: przyznane przed ustaleniem ceny i dokonaniem zapłaty, które nie mają wpływu na podstawę opodatkowania i przyznane po dostawie, które wymagają sporządzenia dokumentu korygującego określoną w pierwotnej fakturze podstawę opodatkowania. Skonto zaś stanowi procentowe zmniejszenie należności za dokonane czynności, w sytuacji gdy zapłata należności przez odbiorcę ma miejsce przed terminem płatności. Zgodnie z definicją słownikową tego pojęcia zawartą w „Małym Słowniku Języka Polskiego” (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1997 r.), skonto to „procentowe zmniejszenie sumy należności, przyznawane nabywcy towaru na warunkach kredytowych, w razie zapłaty należności gotówką przed umówionym terminem”.
Zgodnie z treścią powołanego powyżej art. 31 ust. 3 w związku z art. 29 ust. 4 ustawy o VAT, obrót zmniejszany jest m.in. o kwoty udokumentowanych skont. Podatnik nabywa prawo do zmniejszenia obrotu z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów z tytułu zapłaty należności za fakturę z uwzględnieniem skonta z chwilą spełnienia warunków do jego zastosowania określonych przez sprzedawcę w fakturze dokumentującej wewnątrzwspólnotowe nabycie, a więc jeżeli nastąpiła zapłata w określonym terminie.
Przepis ten ustala pewną ogólną zasadę, że podstawa opodatkowania dla wewnątrzwspólnotowego nabycia obejmuje tylko kwotę ostatecznie należną sprzedawcy (tzn. jaką nabywający jest obowiązany zapłacić) po uwzględnieniu ww. okoliczności, tj. w niniejszym przypadku skonta.
Oznacza to, że jeżeli przed złożeniem deklaracji podatkowej za okres, w którym powstał obowiązek podatkowy w wewnątrzwspólnotowym nabyciu towarów (określony zgodnie z art. 20 ust. 5 i 6 cyt. Ustawy – (od 1 stycznia 2013 r. uchylono art. 20 ust. 6 ustawy o VAT)) spełnione zostały warunki uprawniające Spółkę do zastosowania skonta, Spółka winna zmniejszyć podstawę opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów o kwotę należnego skonta.
W myśl art. 106 ust. 7 ustawy, w przypadku czynności wymienionych w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, oraz świadczenia usług, dla którego podatnikiem jest ich usługobiorca, są wystawiane faktury wewnętrzne (od 1 stycznia 2013 r. zgodnie ze zmianą art. 106 ust. 7 ustawy o VAT mogą być wystawiane faktury wewnętrzne). Podatnik za dany okres rozliczeniowy może wystawić jedną fakturę wewnętrzną, dokumentującą wyżej wymienione czynności wykonane w danym okresie. Faktury wewnętrzne są także wystawiane w celu udokumentowania zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze.
Na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 106 ust. 8 ustawy, Minister Finansów wydał rozporządzenie z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360), zwane dalej rozporządzeniem, regulujące m.in. zagadnienia związane z wystawianiem faktur korygujących.
I tak, § 13 ust. 1 rozporządzenia stanowi, iż w przypadku, gdy po wystawieniu faktury udzielono rabatów określonych w art. 29 ust. 4 ustawy, podatnik udzielający rabatu wystawia fakturę korygującą.
Na mocy § 24 ust. 1 i 2 rozporządzenia, przepisy § 5, 9-14, 16, 17, 21 i 22 stosuje się odpowiednio do faktur wewnętrznych, o których mowa w art. 106 ust. 7 ustawy, z tym, że w przypadku:
- czynności określonych w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy, gdy brak jest konkretnego nabywcy towaru lub usługi, faktura nie zawiera danych dotyczących tego nabywcy oraz kwoty należnej z tytułu wykonania tych czynności,
- wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, oraz świadczenia usług, dla którego podatnikiem jest ich usługobiorca, faktury mogą nie zawierać numeru identyfikacji podatkowej kontrahenta.
Faktury, o których mowa w ust. 1, można wystawić w 1 egzemplarzu i należy przechowywać wraz z całą dokumentacją dotyczącą podatku.
Zasady wystawiania faktur wewnętrznych są analogiczne jak dla faktur dokumentujących sprzedaż. Podatnicy mogą wystawiać faktury korygujące za okresy miesięczne do wszystkich transakcji w danym okresie rozliczeniowym.
Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy uprawnienie do zastosowania skonta zmniejszającego podstawę opodatkowania (zapłata w wyznaczonym terminie) nastąpi po złożeniu deklaracji za okres, w którym powstał obowiązek podatkowy w wewnątrzwspólnotowym nabyciu, Spółka powinna wystawić korektę faktury wewnętrznej, którą należy rozliczyć w miesiącu wystąpienia zdarzenia, powodującego uzyskanie skonta (w miesiącu zapłaty).
Reasumując, biorąc pod uwagę przytoczone przepisy prawa podatkowego oraz przedstawione okoliczności sprawy należy stwierdzić, iż uzgodnione z dostawcą udzielenie Spółce skonta w zamian za wcześniejsze regulowanie płatności stanowi podstawę do korekty podstawy opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o której mowa w art. 31 ust. 1 ustawy. Korekty tej należy dokonać poprzez wystawienie faktury wewnętrznej korygującej zmniejszającej wartość podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, w rozliczeniu za okres, w którym wystawiono fakturę korygującą dokumentującą skonto. Tym samym, stanowisko Spółki należy uznać za prawidłowe.
Zobacz szkolenia: