Nie. Żeby można było mówić o imporcie usług konieczne jest spełnienie łącznie czterech warunków:

• podatnikiem z tytułu nabywanych usług jest usługobiorca (zob. art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT);
• usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b, również osoba prawna niebędąca takim podatnikiem, zarejestrowana jako podatnik VAT UE, zgodnie z art. 97 (zob. art. 17 ust. 3 ustawy o VAT);
• usługi są świadczone przez podatników nieposiadających siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju (zob. art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT);
• miejscem świadczenia usługi, zgodnie z art. 28b-28o ustawy o VAT, jest terytorium kraju (zob. art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT).

Miejsce świadczenia, a więc miejsce powstania obowiązku podatkowego usług tłumaczeń tekstów jest przede wszystkim uzależnione od prawno-podatkowego statusu nabywcy.

Od 1 lipca 2011 r. weszły w życie zmiany do ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.), które wynikają głównie z ustawy z dnia 09.06.2011 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług, ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 134, poz. 780). Jednakże część zmian w ustawie o VAT od 1 lipca 2011 r. została wprowadzona innymi aktami prawnymi, w tym ustawą z dnia 25 marca 2011 r. o ograniczaniu barier administracyjnych dla obywateli i przedsiębiorców (Dz. U. Nr 106, poz. 622).

Ustawodawca od 1 stycznia 2011 r. wprowadził do ustawy o podatku od towarów i usług nowy przepis – art. 28g – określający miejsce świadczenia przy świadczeniu usług szeroko związanych z kulturą, sztuką, sportem, nauką, edukacją, rozrywką oraz podobnymi usługami, takimi jak targi i wystawy, oraz usługami pomocniczymi do tych usług. Zgodnie z treścią ust. 1 ww. przepisu miejscem świadczenia usług wstępu na imprezy kulturalne, artystyczne, sportowe, naukowe, edukacyjne, rozrywkowe lub podobne, takie jak targi i wystawy, oraz usług pomocniczych związanych z usługami wstępu na te imprezy, świadczonych na rzecz podatnika, jest miejsce, w którym te imprezy faktycznie się odbywają. Natomiast zgodnie z ust. 2 art. 28g ustawy o podatku od towarów i usług miejscem świadczenia usług w dziedzinie kultury, sztuki, sportu, nauki, edukacji, rozrywki oraz podobnych usług, takich jak targi i wystawy, oraz usług pomocniczych do tych usług, w tym świadczenia usług przez organizatorów usług w tych dziedzinach, świadczonych na rzecz podmiotów niebędących podatnikami, jest miejsce, w którym ta działalność faktycznie jest wykonywana.

W myśl regulacji prawnych obowiązujących od 1 kwietnia 2011 r. przy nabyciu usług w zakresie przenoszenia uprawnień do emisji do powietrza gazów cieplarnianych, o których mowa w ustawie z dnia 22 grudnia 2004 r. o handlu uprawnieniami do emisji do powietrza gazów cieplarnianych i innych substancji (Dz. U. Nr 281, poz. 2784, z 2008 r. Nr 199, poz. 1227 oraz z 2009 r. Nr 215, poz. 1664) zobowiązanym do rozliczenia podatku należnego jest nabywca (usługobiorca) tych usług – art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku od towarów i usług. Warunkiem samoopodatkowania przez usługobiorcę jest to, aby usługobiorca był podatnikiem (niezależnie od tego, czy jest podatnikiem czynnym, zwolnionym przedmiotowo, czy też podmiotowo), a transakcja dokonywana była przez podatnika, który nie korzysta ze zwolnienia podmiotowego określonego w art. 113 ust. 1 i ust. 9 ustawy o podatku od towarów i usług.

Od 1 stycznia 2011 r. ustawodawca zmienił zakres zwolnień do ustawy o podatku od towarów i usług. Szczególne trudności sprawia podatnikom ustalenie, czy świadczone przez nich usługi korzystają ze zwolnienia od podatku od towarów i usług. Ustawodawca w polskiej ustawie w art. 43 ust. 1 pkt 29 zwalnia od podatku usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego, inne niż wymienione w pkt 26. Jednakże w samej ustawie brak jest definicji kształcenia zawodowego oraz przekwalifikowania zawodowego. Definicję taką znaleźć można w art. 44 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) NR 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE.L.2011.77.1).

W dniu 9 czerwca 2011 r. Sejm uchwalił ustawę o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług, ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników oraz ustawy o transporcie drogowym. Ww. ustawa została opublikowana w dniu 29 czerwca 2011 r. w Dzienniku Ustaw Nr 134, pod poz. 780.

Zgodnie z § 19 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące oraz warunków ich stosowania (Dz. U. Nr 212, poz. 1338 oraz z 2010 r. Nr 252, poz. 1694) kopie dokumentów sporządzanych przez kasę na nośniku papierowym, potwierdzających dokonanie do dnia 31 grudnia 2011 r. sprzedaży podatnicy są obowiązani przechowywać nie krócej niż przez okres dwóch lat, licząc od końca roku, w którym nastąpiła ta sprzedaż.

Od 1 lipca 2011 r. ustawodawca znowelizował przepis art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku od towarów i usług, zgodnie z którym podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary wymienione w załączniku nr 11 do ustawy, jeżeli dokonującym ich dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, niekorzystający ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9, a dostawa nie jest objęta zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2. Oznacza to, że katalog towarów przy nabyciu których podatek rozliczy nabywca został rozszerzony (poza złomem) również na inne towary przetwarzalne wymienione w załączniku na 11 do ustawy o VAT, w tym m.in. odpady szklane, odpady gumowe, czy też odpady z tworzyw sztucznych. Należy podkreślić, że do końca czerwca 2011 r. odpadami takimi był jedynie złom, którego jednak ustawa o VAT nie definiowała.

W myśl regulacji prawnych obowiązujących od 1 kwietnia 2011 r. przy nabyciu złomu (do końca czerwca 2011 r.) lub innych odpadów przetwarzalnych (od 1 lipca 2011 r.) zobowiązanym do rozliczenia podatku należnego jest nabywca tych towarów – art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku od towarów i usług. Warunkiem samoopodatkowania przez nabywcę jest to, aby nabywca był podatnikiem (niezależnie od tego, czy jest podatnikiem czynnym, zwolnionym przedmiotowo, czy też podmiotowo), a transakcja dokonywana była przez podatnika, który nie korzysta ze zwolnienia podmiotowego określonego w art. 113 ust. 1 i ust. 9 ustawy o podatku od towarów i usług, bądź też dostawa nie była objęta zwolnieniem określonym w art. 43 ust. pkt 2 ustawy o VAT (sprzedawany odpad przetwarzalny nie może być towarem używanym w rozumieniu tego przepisu). Tak więc w sytuacji zakupu złomu od osoby prywatnej podatnik-nabywca nie będzie rozliczał podatku należnego od takiej transakcji.