Skopiuj link
Jeżeli polski podatnik dokonuje eksportu usług na rzecz kontrahenta z siedzibą działalności gospodarczej w UE, to powinien on wystawić fakturę zgodnie z polskimi przepisami a dodatkowo adnotację odwrotne obciążenie (reverse charge), a w miejscu stawki VAT – „np” – nie podlega. Nie ma przy tym znaczenia, czy odbiorca usługi jest zarejestrowany do VAT UE czy też nie. Decyduje o możliwości zastosowania mechanizmu np. jego status jako podatnika, prowadzącego działalność w kraju, w którym ma siedzibę swojej firmy.
Zarówno ustawa o podatku od towarów i usług, jak również Dyrektywa 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej nie wymieniają żadnych dokumentów, które winien posiadać świadczący usługę wskazujących, że nabywca usługi prowadzi działalność. Rozporządzenie wykonawcze Rady Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. zawiera jedynie sformułowanie „o ile usługodawca nie ma odmiennych informacji, może uznać, że usługobiorca prowadzący działalność gospodarczą na terytorium Wspólnoty ma status podatnika (…)”. Zatem dopuszczalne są informacje zawarte w dowolnej formie, które są wiarygodne, jak np.: zaświadczenie z właściwego dla kontrahenta urzędu podatkowego lub Izby Handlowej wskazujące, że kontrahent jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą. Dla celów podatku VAT istotne jest, czy kontrahent ma obowiązek rozliczenia tego podatku, w sytuacji nabywania usług danego rodzaju od świadczącego usługę, który posługuje się numerem identyfikacyjnym VAT wydanym przez inne państwo członkowskie.
Jeśli odbiorcy unijni (kontrahenci) są podatnikami w rozumieniu art. 28a ustawy VAT, to nieaktywność numeru identyfikacji podatkowej kontrahentów w systemie VIES lub w ogóle brak numeru identyfikacji podatkowej przy jednoczesnym wskazaniu, iż zakup ma służyć działalności gospodarczej oraz nazwy firmy tego kontrahenta, nie może wiązać się z innym niż według mechanizmu „reverse chargé” sposobem określenia miejsca świadczenia usług.
Polscy podatnicy muszą przyzwyczaić się do gromadzenia dokumentów dotyczących ich kontrahentów zagranicznych zarówno do celów VAT, ale również inne przepisy, m.in. dotyczące beneficjenta rzeczywistego transakcji, ich do tego zobowiązują (ustawa AML czy przepisy o cenach transferowych). Uniwersalna zasada do stosowania, czyli im większa staranność w gromadzeniu danych tym większe bezpieczeństwo podatkowe, nabiera coraz większego znaczenia.
dr Małgorzata Rzeszutek
doradca podatkowy