Z dniem 1 kwietnia 2011 r. polski ustawodawca wprowadził do ustawy o podatku od towarów i usług obowiązek rozliczania przez nabywcę, który jest podatnikiem podatku VAT (czynnym lub zwolnionym), podatku należnego z tytułu nabywania od podatników o których mowa w art. 15 i niekorzystających ze zwolnienia wynikającego z art. 113 ust. 1 i 9 ustawy o VAT (dostawa dokonywana przez sprzedawcę nie może być również objęta zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2). W konsekwencji uchylono przepis art. 19 ust. 13 pkt 5 ustawy o VAT regulujący szczególny moment powstania obowiązku podatkowego przy dostawie złomu stalowego i żeliwnego, złomu metali nieżelaznych, który klasyfikowany był jako wsadowy lub niewsadowy.

Obowiązek podatkowy przy dostawie złomu dokonanej po dniu 31 marca 2011 r. powstaje (u sprzedawcy, jak i u nabywcy) na podstawie art. 19 ust. 1 lub art. 19 ust. 4 ustawy o VAT. Jeśli więc nabywcą złomu jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej obowiązek podatkowy u sprzedawcy powstanie zgodnie z treścią art. 19 ust. 1 ustawy o VAT z chwilą wydania towaru nabywcy. Należy wtedy udokumentować sprzedaż paragonem fiskalnym z kasy rejestrującej. Wobec braku kasy rejestrującej należy taką transakcję zaewidencjonować w ewidencji sprzedaży dla celów podatku VAT. W sytuacji, gdy nabywca – osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej zażąda wystawienia faktury VAT, należy taką fakturę wystawić i będzie ona zawierała, odmiennie niż faktura wystawiona na rzecz podatników, nie tylko wartość sprzedaży netto, ale również stawkę podatku, kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto towarów oraz kwotę należności ogółem wraz z należnym podatkiem.

Termin jaki nie został jednak unormowany przez ustawodawcę to definicja złomu, a więc jakie towary złomem są, a jakie nie są. Pierwotnie Ministerstwo Finansów w broszurze NAJWAŻNIEJSZE ZMIANY W VAT OD DNIA 1 KWIETNIA 2011 R. opublikowanej na swojej stronie internetowej twierdziło, że „z uwagi na to, że ustawa o VAT nie definiuje pojęcia złomu mając na uwadze wykładnię historyczną oraz językową należy przez to rozumieć złom metali, w tym złom stalowy (wsadowy i niewsadowy), żeliwny i metali nieżelaznych. W pojęciu tym mieści się również złom metali szlachetnych. Pojęcie złomu nie obejmuje zatem m.in. zużytych baterii, akumulatorów i pojazdów”.

Jednakże w dniu 2 maja 2011 r. pojawiło się pismo Ministra Finansów Nr PT3/033/2/188/LWA/11/569 będące interpretacją ogólną art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT. Wskazano w nim, że „w cel przyjętej w art. 17 ust. 1 pkt 7 ustawy o VAT regulacji wpisuje się również obrót zużytymi akumulatorami ołowiowymi lub ich częściami, zaliczanymi, zgodnie z normą europejską nr PN-EN14057:2003, mającą status Polskiej Normy, do złomu”.

Oznacza to, że Minister Finansów zmienił dotychczasowe stanowisko wyrażone w ww. broszurze i stwierdził, że złomem są również zużyte akumulatory ołowiowe lub ich części zaliczane do złomu. W dalszym ciągu jednak nie rozstrzygnięto, jakie towary do złomu mogą być zaliczane. Według internetowego słownika języka polskiego PWN złom stanowią niepotrzebne, zużyte przedmioty metalowe, pojazdy, maszyny lub odpady poprodukcyjne zbierane jako surowiec wtórny. Czy w kontekście tej definicji złomem mogą być odpady ze szkła, gumy, czy granulaty tworzyw sztucznych? W ocenie Ministerstwa Finansów – nie. Jednakże żaden przepis nie stanowi, że takie odpady złomem być nie mogą.

Zapewne dlatego Ministerstwo Finansów zaproponowało kolejną zmianę przepisów, która w czerwcu 2011 r. jest procedowana w Sejmie (druk sejmowy Nr 4201). Towarami, przy nabyciu których podatek należny będzie rozliczany przez nabywcę mają być m.in. zużyte akumulatory elektryczne, odpady szklane, gumowe i z tworzyw sztucznych. Pełen wykaz tych towarów będzie wynikał z nowego załącznika do ustawy. Projektowane w tym zakresie zmiany mają wejść w życie od 1 lipca 2011 r.