Skopiuj link
Wyrok TSUE z dnia 2 maja 2019 r. w sprawie C‑224/18 Budimex S.A. przeciwko Ministrowi Finansów.
Orzeczenie TSUE dotyczy podstawowego elementu jaki ma wpływ na określenie momentu powstania obowiązku podatkowego, tj. momentu wykonania usługi budowlanej. Sąd orzekł, że „w zakresie, w jakim nie jest możliwe określenie wynagrodzenia należnego od usługobiorcy przed dokonaniem przez niego odbioru usług budowlanych lub budowlano-montażowych, podatek od tych usług nie może stać się wymagalny przed owym odbiorem. W tych okolicznościach i w zakresie, w jakim odbiór robót został uzgodniony w umowie o świadczenie usług – w sytuacji gdy tego rodzaju warunek odzwierciedla normy i standardy istniejące w dziedzinie, w której jest dokonywana usługa, co podlega zweryfikowaniu przez sąd odsyłający – należy uznać, że formalność ta jest jako taka objęta usługą i że w związku z tym jest ona decydująca dla uznania, że owa usługa została rzeczywiście wykonana.”.
Innymi słowy Sąd zaakceptował możliwość określenia w umowie warunków odbioru przez zlecającego określonego świadczenia i wskazał, że dopiero realizacja tych warunków może być uznana za wykonanie czynności (usługi). W tym przypadku formalność ta, a więc protokół odbioru, ma decydujące znaczenie potwierdzające wykonanie usługi budowlanej, od którego zacznie biec termin 30 dni do powstania obowiązku podatkowego.
Należy jednak wskazać, że Sąd uzależnił przesunięcie momentu wykonania czynności (usługi) na dzień ich akceptacji przez strony umowy od zakresu, w jakim odbiór robót został uzgodniony w umowie o świadczenie usług, o ile tego rodzaju warunek odzwierciedla normy i standardy istniejące w dziedzinie, w której jest dokonywana usługa. Jeżeli tak będzie, można będzie przyjąć, że uzgodnienia te były decydujące dla uznania, iż ta usługa została rzeczywiście wykonana.
Wyrok TSUE z dnia 2 maja 2019 r. w sprawie C‑225/18 Grupa Lotos S.A. przeciwko Ministrowi Finansów.
Orzeczenie potwierdza, że ograniczenie wynikające z art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, a dotyczące zakazu odliczenia VAT od usług noclegowych i gastronomicznych, które obowiązywało przed 1 maja 2004 r., tj. przed dniem przystąpienia Polski do Unii Europejskiej oraz obowiązuje w dalszym ciągu nie na rusza zasady „standstill” i nie stoi w sprzeczności z obowiązującymi regulacjami UE w zakresie VAT.
Oznacza to, że brak możliwości do odliczenia VAT od usług noclegowych i gastronomicznych jest zgodny z prawem UE i może być w dalszym ciągu stosowany w polskim prawie podatkowym.
TSUE rozstrzygnął również, że likwidacja od 1 grudnia 2008 r. wyjątku wynikającego z art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. a) ustawy o VAT stanowiącego, iż obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych, z wyjątkiem przypadków, gdy usługi te zostały nabyte przez podatników świadczących usługi turystyki, jeżeli w skład usługi turystyki, opodatkowanej na zasadach innych niż określone w art. 119, wchodzą usługi noclegowe lub gastronomiczne albo jedne i drugie jest sprzeczna z art. 168 lit. a) dyrektywy 2006/112 poprzez rozszerzenie zakresu wyłączeń (w zakresie usług noclegowych i gastronomicznych, jeżeli usługi te zostały nabyte przez podatników świadczących usługi turystyki) w prawie do odliczenia do czego Polska nie była upoważniona.
W konsekwencji podmioty świadczące usługi turystyki refakturując usługi noclegowe i gastronomiczne będą mogły odliczać VAT od nabywanych usług gastronomicznych i noclegowych. Przy korzystnej wykładni może to dotyczyć również tych firm, które nabywają i odprzedają usługi noclegowe i gastronomiczne. Można bowiem stwierdzić, że podmioty te również świadczą usługi turystyki. Nie ma pewności, czy nabycie pojedynczej usługi hotelowej i jej odprzedaż będzie mogło być traktowane jako usługa turystyki z prawem do odliczenia podatku.
Wojciech Zajączkowski